Dagboek week 7

De zon brandt op mijn wangen en doet zijn best om een lach op mijn gezicht te toveren, maar vandaag wil het even niet. Ik ben onderweg naar Zierikzee om mijn eigen auto weer te halen en deze leen auto terug te brengen. Het is druk om de weg dus de snelheid ligt er laag, waardoor mijn gedachten afdwalen en over toeren maken.

Vanochtend waren we weer in het ziekenhuis, wat doet het toch elke keer veel met ons allemaal als we naar de oogarts moeten. Eerst het oogziekenhuis en daarna de oogarts in het Erasmus, beiden niet veel goeds te vertellen. Linkeroog al blind, het andere zal niet lang meer duren. Ik zie mijn kind verstarren en slikken, hij houdt zich groot voor zijn moeder. De pijn in mijn hart kan ik niet beschrijven, maar ook steeds vaker eenzaamheid. Voor mijn gevoel gaat alles en iedereen maar door wat ook te begrijpen is, maar wat soms zo die eenzaamheid geeft. Het contact met een andere moeder waar ik vroeger mee in het ziekenhuis heb gelegen, doet me erg goed. We waren te gelijk zwanger, we hadden heel goed contact en nu zoveel jaar later zijn we elkaar weer tegengekomen omdat we allebei een kind met zorgen hebben.

Zij voelt dezelfde eenzaamheid, nou dan is het toch mooi dat we elkaar kunnen steunen als moeders. Achter mijn zonnebril begint het te branden, is het de zon die zo hard zijn best doet? Nee het is wat anders…ze lopen zomaar maar mijn ogen uit. Ik probeer mijn gedachten weer op 0 te zetten en nog even te genieten van de uitgestrekte omgeving. Ik realiseer me dat deze auto veel te langzaam voor mij rijdt, of is mijn voet te zwaar.

Zomaar ineens is daar toch weer die lach, ja snelheid daar hou ik van en mijn voet maakt zich zwaarder, snel naar mijn eigen auto zodat ik weer lekker naar huis kan!  De zon is het weer gelukt, waar zouden we zijn zonder die warme zonnestralen?! Blijf ze zien, want als je ze ziet en voelt dan besef je dat er hoop is zolang er leven is! 

Tot volgende week

Liefs,

Arjanne