Dagboek week 9

Ik ben nog heerlijk aan het nagenieten van onze vakantie in Rome, maar ondertussen geniet ik ook van de herfst. Heerlijk de kachel brand, ik hoor het vuur knetteren terwijl ik in de pan roer. De hitte van de houtkachel geeft altijd zo behaaglijk gevoel. M’n gedachten dwalen af terwijl ik het eten sta te koken. Nog even en dan wordt Brian 18 jaar, 18 jaar bizar toch! Wat is er veel gebeurd in al die jaren.

Wat een rollercoaster is dat geweest, al die jaren zoveel zorgen. Nog even we gaan het Sophia kinderziekenhuis helemaal verlaten, de overstap naar het volwassen ziekenhuis is al even bezig.

Zoveel herinneringen liggen er in het Sophia. De keren dat Brian slecht lag, de keren dat we afscheid namen omdat iedereen dacht dat hij niet lang meer zou blijven leven. Een vechter dat hij is, echt ongelooflijk en al die jaren al! Ik denk eraan terug hoe ik mezelf toen gedroeg, ik was echt bijna altijd in het ziekenhuis en wilde alles leren om de zorg zoveel mogelijk zelf te kunnen doen.

Ik probeerde altijd vrolijk te zijn, maar van binnen was dat heel wel heel anders. Het deed pijn om andere moeders met de kinderwagen te zien lopen als ik even thuis was, terwijl mijn kind in het ziekenhuis lag. Om dit verdriet te verzachten, stopte ik me vol met alles wat er aan me voorbijkwam. Het hielp me maar heel even, daarna voelde ik me zo rot en vooral een slechte moeder. 

En alle verjaardagen die we in het ziekenhuis vierden, gewoon op de kinder IC. Waar de verpleging hun best deden om er iets leuks van te maken, ze hingen slingers op, zongen “er is er 1-jarig” en aten gezellig een taartje mee.

Toen Brian een half jaartje oud was en natuurlijk ook gewoon nog steeds op de kinder IC lag, kreeg ik het mooiste cadeau wat ik me ooit kon wensen. Die dag wilde ik nog vroeger dan normaal naar het ziekenhuis, maar Hans hielt me tegen en ik snapte maar niet waarom hij zo deed. 

Totdat daar ineens een Taxi de straat in kwam, iedereen stond buiten en daar kwam verpleegkundige Goiya en wie had ze bij zich BRIAN!! 

Ik kon mijn geluk niet op, 1 dag mocht hij na een half jaartje even thuis zijn, speciaal voor mij als moeder. Wat was dat een mooie dag, natuurlijk deed het me ’s avonds verdriet toen Brian weer terug naar ziekenhuis moest, maar ik voelde me zo gelukkig!

Elke verjaardag is bijzonder en waardevol, maar die in het ziekenhuis deden me beseffen hoe bijzonder dat het is als je gewoon thuis je verjaardag kan vieren.

Al het personeel van de kinder IC zijn we zo dankbaar, het voelt, hoe raar het ook klinkt nog altijd als een tweede thuis en als een soort van familie.

Lief en leed een lach en een traan, vreugde en verdriet, alle emoties komen er zo dichtbij elkaar! 

Ik weet het nu zeker, ik ga iets origineels bedenken, maar daar ga ik nog heel goed over verzinnen! 

Liefs,

Arjanne