Auteur: Annegreet van der Weele

Terwijl ik door mijn dagboek blader, realiseer ik me dat het alweer een paar weken geleden is dat ik iets geschreven heb.Niet dat er niets gebeurd is, want een rustige (lees saaie) dag komt eigenlijk niet voor.

Soms denk ik weleens was het maar eens saai, dan was er tijd om even bij te tanken en te helen.Vandaag schijnt de zon heerlijk, hopelijk blijft het heel de week mooi met het paasweekend voor de deur! De toeristen weten Ouddorp alweer goed te vinden. De witte nummerborden zijn weer in grote getallen aanwezig en in de viswinkel hebben we weer dagen dat we alleen maar Duits spreken.

Vroeger was het een vast gegeven, voor Pasen begonnen we al met het eten van paasbrood. Je kent het wel met zo’n dikke klodder spijs in het midden. Oh ja en niet te vergeten met een laag roomboter erop. Brr m’n maagzuur komt spontaan omhoog als ik eraan denk.

Of wat denk je van alle paaseitjes, verkrijgbaar in alle maten en met weet ik veel hoeveel verschillende vullingen. Zoals jullie wel weten vraag ik altijd aan programma volgers alles in te vullen wat ze eten.

Zo was er wat jaren geleden een vrouw die helemaal in paniek was, want oh help ze had een heel zakje paaseitjes opgegeten.

Ik zei, “waar staat het dan, want je hebt het niet toegevoegd in je app”, dat durfde ze niet..uiteindelijk ingevuld en tja ze schrok zich kapot natuurlijk. Als ik rond Pasen een keer een chocolade eitje neem, denk ik altijd nog aan dit verhaal.

Maak er een mooi Paasweekend van enne werk geen zakje paaseitjes naar binnen 😉

Liefs,

Arjanne

Luck ligt lekker te luieren op de bank, het muziekje wat aanstaat vult de woonkamer met een vrolijk deuntje. Vanmiddag werk ik heerlijk thuis, met natuurlijk een glas water naast me. Vanochtend werkte ik bij 1 van de bedrijven waar we medewerkers begeleiding geven. Dit is ook iets wat ik heel fijn vind om te doen, elk bedrijf is anders. Een andere cultuur maar ook andere regels bijvoorbeeld.

Het bedrijf waar ik vandaag was, voelt als een grote familie en dat terwijl er heel veel mensen werken.
Elke keer voelt het een beetje ongemakkelijk als ik mijn auto parkeer naast het immens grote gebouw, waar mensen vanuit het kantoor mij weer zien aankomen lopen met de weegschaal onder m’n arm.
Ze zullen wel denken ohh help daar komt ze weer. Als ik dan in “mijn kantoortje” zit te werken hoor ik de gesprekken van medewerkers op de achtergrond, echt leuk om te horen. Ze hebben lol met elkaar, de ander puft dat het erg druk is, de volgende komt even zijn of haar bakkie koffie halen waar ze zo aan toe zijn.Als ze dan het kamertje binnen stappen voel ik bij sommigen de spanning, want ohh die weegschaal daar moeten de meesten niet veel van hebben. Ik schiet in de lach want het kamertje waar ik zit, zit normaal iemand anders te werken.

Er staat op het bureau een groet pot lolly’s, hmm best gek als ik tegen iemand moet gaan vettellen dat hij of zij gezond moet eten en ook vandaag iets gezonds moet kiezen in de kantine, terwijl de lolly’s heel hard roepen “eet mij, eet mij”.

Het is en voor mij echt bijzonder dat zoveel mensen dingen delen die voor hun heel privé zijn, welk een grote rol in hun leven kunnen spelen zonder dat iemand hiervan afweet. Samen proberen we doelen te stellen, oude patronen te doorbreken ook al kan dat soms heel moeilijk zijn. Soms moeten we als mens eerst veder breken, hiermee bedoel ik onder andere dat we moeten leren om over dingen te praten zodat we daarna kunnen beginnen aan het proces van helen. Het is mooi om daar dan onderdeel van te mogen zijn. Nu ik thuis in m’n eentje zit te werken, overdenk ik de gesprekken van vanochtend en laat alles nog eens de revue passeren.

Vanuit mijn hart hoop ik ook deze mensen te kunnen helpen!

Liefs,

Arjanne

Wat een heerlijke dag, want de zon schijnt. Terwijl ik zit te wachten op Brian pak ik mijn pen en schrijf wat er in mijn dagboek. Brian is voor het eerst een uurtje naar school, ben benieuwd hoe het zal gaan. Straks gaan we gelijk door naar het Erasmus voor onderzoek.

Uiteraard kom ik vaker op de school van Brian, maar elke keer opnieuw ontroert het me. Het doet me zoveel om kleine kinderen van 4 jaar maar ook alle oudere kinderen te zien met hun visuele beperking. Ja, ik schrijf “zien”, want ik ben gezegend met een paar goeie ogen. Mijn gedachten gaan de vrije loop wat staat deze kinderen te wachten in de toekomst? Hun toekomst is zo anders dan van gezonde kinderen, ze moeten zoveel missen.

Diep respect voor de leerkrachten op deze school, zo gaan zo liefdevol om met de leerlingen. Altijd als ik hier kom ervaar ik zo’n fijne sfeer, het voelt als een warme deken. Destijds toen Brian de peuterspeelzaal verliet voelde dat als het sluiten van een hoofdstuk, maar dat zal straks bij het verlaten van deze school ongetwijfeld ook zo zijn.Terwijl ik schrijf hoor ik een leerkracht zeggen dat een van de pubers nu toch echt vandaag moet doorgeven waar hij stage gaat lopen, zo mooi dat deze jongeren ook gewoon puber kunnen zijn. En ja hoor ook gewoon met streken, net als bij alle andere pubers.

In de decembermaand heeft ons team van de viszaak zich net als andere jaren ingezet om de mooiste relatiegeschenken voor bedrijven te verzorgen.Dit jaar ging dat er wel wat anders aan toe, want ze kregen hulp van een groep leerlingen met een visuele beperking. Het is voor deze groep heel lastig om een stageplek te vinden of een bijbaantje. Ik vind het mijn taak om iets voor anderen te doen die niet gezond zijn.

Het was voor allemaal een hele mooie ervaring en uiteraard gaan we iets bedenken om deze groep nog meer kansen te gaan geven in de toekomst. Het leven wordt niet mooier of gelukkiger van alleen maar dure spullen, dankbaarheid voor wat je hebt of mag doen, dat is belangrijk. Mensen een kans bieden die voor jezelf zo normaal is..dat geeft innerlijk geluk! 

Liefs,

Arjanne

Allereerst wens ik iedereen een mooi & gezond 2024 toe.

Waarschijnlijk hebben al veel mensen het tegen je gezegd…we roepen het ook zo makkelijk “ De beste wensen” maar wat wensen we iemand dan eigenlijk bedacht ik me de afgelopen dagen.

Tja, ik denk veel gezondheid, voorspoed, succes en zo kan ik nog wel even doorgaan. Rond de jaarwisseling gaat er altijd veel door me heen, misschien herken je dat ook wel. Wat zal het nieuwe jaar ons brengen, denk niet dat ik zwaarmoedig, want dat is zeker niet het geval. Waarschijnlijk komt het door alles wat er in ons leven gebeurd is dat ik daar misschien net wat anders in sta dan anderen.

Ook ik krijg natuurlijk de vraag van deze tijd “heb je goede voornemens?” Tuurlijk ook ik doe eraan mee!

De afgelopen tijd was zwaar, voor ons hele gezin dat geef ik heel eerlijk toe. Ik voel dat mijn lichaam het pittig heeft, absoluut verklaarbaar maar ook hoogtijd om actie te ondernemen.

Mijn voornemen, genoeg slapen staat op nummer 1 in mijn rijtje en uiteraard gezond eten maar dat is toch al wat me bezighoudt. Er voor elkaar zijn in het leven is voor mij erg belangrijk, mensen in mijn omgeving weten dat het voor mij persoonlijk ook een valkuil is. Ondanks dat wil ik toch in dit nieuwe jaar meer bezoekjes brengen aan mensen die alleen of eenzaam zijn.

En is er iets in je leven wat je heel graag anders zou willen doen, maak het dan voor jezelf overzichtelijk en ga stapje voor stapje en niet alles te gelijk.

Stel jezelf een wat vragen, schrijf ze op en beantwoord ze maar eens. Dan zul je erachter komen wat voor jou moeilijk is wat jouw energie wegzuigt. Misschien is de oplossing zelfs helemaal niet zo moeilijk als je denkt! 

Ik heb wat vragen voor je opgeschreven

• Wat vind jij mooi aan jezelf?
• Waar ben jij trots op?
• Waar ben je minder trots op?
• Wat zou je graag anders willen en wat is daarvoor nodig?
• Wat betekend tijd voor jou?
• Waar ben jij dankbaar voor?

Ga er maar eens mee aan de slag, je word er niet minder van maar juist sterker!

Uiteraard wil ik iedereen ook bedanken voor de vele kaartjes, kadootjes en berichtjes die Brian en wij als ouders ontvingen in de afgelopen tijd.

Het medeleven heeft ons heel goed gedaan, het was hartverwarmend daarvoor hartelijk dank!!

Het gaat nu gelukkig wat beter met Brian en hij kan weer wat eten.

We zijn nog in afwachting van onderzoeken die meer duidelijkheid zullen geven.

Veel liefs Arjanne

Dagen gaan aan me voorbij, welke dag is het eigenlijk vraag ik me af? Ik zie niet wat er buiten mijn kleine wereldje gebeurd, ik heb geen interesse. Mijn hoofd is zo vol, vol van zorgen om mijn lieve kind. Hoe kon dat nu ineens zo gebeuren, dat ons leventje weer zo op z’n kop stond.Eerst dacht ik nog aan buikgriep wat zo heerst maar nee het was veel ernstiger. Als een roes gingen de afgelopen dagen voorbij, tussen hoop en vrees? Ik zag je vechten met zweet druppels op je hoofd.

En ik, ik als moeder keek toe met lege handen, ik fluisterde woordjes tegen je heel zacht want meer kon je niet verdragen. Ik deed wat me thuis al is geleerd, ik vouwde m’n handen en smeekte of je gespaard mag blijven. Ik vroeg en vraag zelfs of anderen ook voor je willen bidden. Iedereen op zijn of haar eigen manier. Ik kreeg zelfs berichtjes van mensen die ik niet eens ken die voor mijn kind hadden gebeden.
Ik heb het vertrouwen dat Brian weer beter zal worden, ondanks het verdriet, de zorgen en de pijn zijn het dagen die je aan het denken zetten. Elk hapje eten , elke slok drinken het is zo normaal want we weten niet anders.

Deze dagen besef ik hoe bijzonder het is wat ons lichaam allemaal voor ons doet. Het is onze taak om goed voor ons lichaam te zorgen. Vandaag zien we weer een lichtje van hoop, hoop dat de nieuwe medicatie gaat werken 🙏 Terwijl ik dit schrijf, kijk ik vermoeiend op naar m’n lieve kind die rustig in zijn ziekenhuis bed ligt te slapen. Al die slapeloze nachten waren niet erg, als moeder draag je het om er te kunnen zijn voor je kind. Verlangend denk ik aan het moment dat als het weet goed mag gaan weer naar ons eigen veilige huisje kunnen gaan! Inmiddels zijn wij weer veilig thuis! Brian heeft nog een lange weg te gaan maar werkt hard aan zijn herstel!

Heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes, kaartjes en vooral jullie steun!!

Liefs,

Arjanne

Ik zit met mijn pen in de hand, klaar om te gaan schrijven. Schrijven wat er in me omgaat helpt mij echt heel erg. Het is net of m’n hoofd wat leger wordt, waardoor er ruimte is voor andere dingen. En dat geeft echt rust! Er komt een berichtje binnen op mijn telefoon, ahh het is Aimee mijn nichtje. Ze appt met vragen en met haar verlanglijstje. Tja de familietraditie komt er weer aan, niet dat het alleen in deze tijd er over gaat hoor.

Eigenlijk begint het al in de zomervakantie, dan komen al de eerste vragen, doen we weer sinterklaas, “Tuurlijk doen we weer sinterklaas”! Deze traditie geeft nog zoveel herinneringen. Mijn oma was er vroeger al maanden van tevoren mee bezig, zo oud als ze was, met heel de familie sinterklaas vieren was echt haar ding. De mannen kregen standaard scheerschuim, sokken en chocolade en ze zei dan “niet voelen en te gelijk uitpakken”, tja die ouwe goeie tijd zeggen we dan he. Hmm.. dat is denk ik ook een teken dat ik zelf ook al ouder word betrap ik mezelf op. Nadat mijn opa & oma niet meer onder ons waren zette mijn moeder deze traditie voort, ze kon hier zo van genieten. De kleinkinderen praten er nog zo vaak over, hoe oma dat aanpakte. En dan als enige meid in huis valt het me steeds meer op dat ik taken van mijn moeder automatische overneem.

Brian en ook mijn nichtjes hebben ondertussen allemaal de puberleeftijd bereikt maar toch kijken ze er allemaal naar uit. De lijstjes worden al druk rondgestuurd en de vraag “waar doen we het dit jaar” is natuurlijk al lang beantwoord. Elk jaar is weer mijn vraag “Doen we lootjes of voor iedereen en wat is het budget”? Mijn voorstel met lootjes wordt direct van tafel geveegd door mijn broertje, want tuurlijk iets voor iedereen. En natuurlijk zijn de pubers het weer met ome Lennard eens.

De voorpret is misschien nog wel leuker dan de avond zelf, zo lang de pubers er volop van kunnen genieten en wij als volwassen ook dan is het goed.

En zetten de traditie van oma en van onze moeder voort, hun gewoontes en gevoel voor gezelligheid hebben we overgenomen.

Liefs,

Arjanne

De zon brandt op mijn wangen en doet zijn best om een lach op mijn gezicht te toveren, maar vandaag wil het even niet. Ik ben onderweg naar Zierikzee om mijn eigen auto weer te halen en deze leen auto terug te brengen. Het is druk om de weg dus de snelheid ligt er laag, waardoor mijn gedachten afdwalen en over toeren maken.

Vanochtend waren we weer in het ziekenhuis, wat doet het toch elke keer veel met ons allemaal als we naar de oogarts moeten. Eerst het oogziekenhuis en daarna de oogarts in het Erasmus, beiden niet veel goeds te vertellen. Linkeroog al blind, het andere zal niet lang meer duren. Ik zie mijn kind verstarren en slikken, hij houdt zich groot voor zijn moeder. De pijn in mijn hart kan ik niet beschrijven, maar ook steeds vaker eenzaamheid. Voor mijn gevoel gaat alles en iedereen maar door wat ook te begrijpen is, maar wat soms zo die eenzaamheid geeft. Het contact met een andere moeder waar ik vroeger mee in het ziekenhuis heb gelegen, doet me erg goed. We waren te gelijk zwanger, we hadden heel goed contact en nu zoveel jaar later zijn we elkaar weer tegengekomen omdat we allebei een kind met zorgen hebben.

Zij voelt dezelfde eenzaamheid, nou dan is het toch mooi dat we elkaar kunnen steunen als moeders. Achter mijn zonnebril begint het te branden, is het de zon die zo hard zijn best doet? Nee het is wat anders…ze lopen zomaar maar mijn ogen uit. Ik probeer mijn gedachten weer op 0 te zetten en nog even te genieten van de uitgestrekte omgeving. Ik realiseer me dat deze auto veel te langzaam voor mij rijdt, of is mijn voet te zwaar.

Zomaar ineens is daar toch weer die lach, ja snelheid daar hou ik van en mijn voet maakt zich zwaarder, snel naar mijn eigen auto zodat ik weer lekker naar huis kan!  De zon is het weer gelukt, waar zouden we zijn zonder die warme zonnestralen?! Blijf ze zien, want als je ze ziet en voelt dan besef je dat er hoop is zolang er leven is! 

Tot volgende week

Liefs,

Arjanne

Vorige week stond vooral in het teken van ziekenhuizen en onderzoeken. Terwijl wij wachten in een van de vele wachtkamers, vraag ik mijzelf af hoeveel tijd wij al wachtend doorgebracht hebben in wachtkamers.

Altijd wachtend om die ene arts te spreken die zijn of haar visie heeft over het probleem of de aandoening. Waarom zijn er het zo normaal gaan vinden dat we als maar moeten “wachten” in het ziekenhuis. Terwijl mensen bij ons in de winkel heel ongeduldig kunnen zijn als ze even moeten ”Wachten”. Wachten zien we vaak als vermoeiend, ik haat het ook hoor net als iedereen. Als ik al die uren “wachten” had kunnen omzetten naar uren werken of aandacht aan anderen geven dan was er heel wat werk verzet denk ik zomaar. Ondanks dat het vermoeiend kan voelen om te wachten kan het ook even tijd van bezinning zijn.

Ik laat dan aan me voorbijgaan wat er gezegd is of wat er gezegd zal worden, ook wat het met mij als moeder doet, maar nog meer hoe het voor Brian moet voelen. Vroeger dacht ik hier echt niet over na, toen bedacht ik waarschijnlijk hoe ik mijn emotie weer weg kon eten.Weet je wat zo gek is, vandaag bevindt de wachtkamer zich naast de obesitas kliniek.

Toen wij vanochtend hier aankwamen was daar het bekende stemmetje in mijn hoofd die zei, “kijk iedereen hier denkt nu dat jij voor die kliniek komt en niet voor Brian z’n ogen” Zo’n gedachte kan mij dan even paniek geven het kan dat oude machteloze gevoel weer even oproepen. Terwijl ik wacht zie ik alleen maar mensen voorbijkomen die op weg zijn naar de kliniek. Ik herken zoveel van hun gedrag, ik voel het met ze mee en wil eigenlijk tegen allemaal zeggen wat zie je er goed uit het is iet nodig om jezelf zo ongemakkelijk te voelen hoor.

Het zien van hun gedrag houdt mijn scherp, juist in deze lastig tijd vol met emoties moet ik scherp blijven en met goede gezonde voeding goed voor mijn lichaam zorgen.Het doet me echt veel pijn om al die jaren toe te moeten zien dat Brian altijd maar geduldig is en alles zonder klagen ondergaat. Ook als er vervelend nieuws is, kan hij even in een dipje zitten maar dat duurt nooit lang. Hij weet altijd weer iets positiefs te bedenken.

Vorige week na een lange dag onderzoeken kwamen we thuis en begon hij zoals altijd weer voor iedereen te zorgen. Ons allemaal voorzien van wat te drinken, tafel dekken of het eten klaar maken dat is wat hij zo goed doet ” zorgen voor anderen”. Ik word uit mijn gepeins gehaald door de stem van Brian, hij vraagt “Mam waar drinken we koffie als we klaar zijn”? Tja daar houdt hij van, even gezellig koffie drinken of lunchen na een ziekenhuis bezoek en nog even napraten.

“Waar wil jij koffiedrinken Brian”? Geef ik als antwoord, hij weet altijd wel ergens een leuk plekje te vinden. Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen, wat ben ik trost op jou! De gedachte schiet door mijn hoofd wat mijn moeder altijd zei, “Als je alle kruisen op 1 hoop gooit, zal je altijd weer het kruis van jezelf pakken”! Niet altijd maar vaak denk ik “ ja mam je had echt gelijk”!

Het is belangrijk, hoe donker het soms ook kan zijn, om te blijven zien wat er wel kan en niet wat er niet kan, dat houd je op de been en geeft weer positieve energie. Het is nu aan mij om een koffietentje te zoeken in Den Haag, want straks als hij klaar is gaan we uiteraard gezellig koffiedrinken!! 

Liefs mij