Auteur: Arjanne Hameeteman

Met het stoomapparaat in mijn hand probeer ik de vouwen uit m’n nieuwe jurk te krijgen. Alles hangt en staat klaar voor de trouwdag van mijn vader. Heel eerlijk, de emoties schieten alle kanten op. Het gemis om mijn moeder is nog heel erg groot, dat zal altijd zo blijven. Ondanks het gemis en het verdriet gun ik mijn vader een leven met een andere vrouw aan zijn zijde.

Iemand naast mijn vader zien, op de plaats van mijn moeder was in het begin heel erg wennen en zelfs moeilijk. Je ouders zijn je basis, het begin van je leven in een normale situatie als er dan 1 van de twee wegvalt is dat heel moeilijk. Je moet dan je eigen plek weer vinden, het zal nooit meer zo zijn als het was, die gedachte is dan als een snijdend mes door je hart.

Een vader alleen zien worstelen is ook heel verdrietig, hem weer gelukkig zijn is ook fijn. In het begin wen je aan het idee, dan komt de huwelijksdatum wat heel begrijpelijk is. De voorbereidingen voor deze dag vielen me soms echt zwaar, het is allemaal heel dubbel. De laatste jaren is er zoveel veel veranderd en de komende tijd zal er nog meer veranderen. Het kan soms duizelen. Daarom was en is het belangrijk dat ik goed aan mezelf werk waardoor ik mentaal sterk ben.

Het zal een dag zijn met een lach en een traan, maar mooie en dierbare herinneringen aan onze moeder, maken we er een mooie dag van!

Ik gun mijn vader en zijn aanstaande vrouw veel gezondheid en mooie jaren samen!

Fijne week iedereen!

Liefs,

Arjanne

Van de nood een deugd maken, daar houden we van! Vorige week was ik voor mijn wekelijkse bezoek in de kliniek in Amsterdam. En dat viel precies in de voorjaarsvakantie, dus maakten we er gelijk een leuke dag van. Terwijl ik onder handen werden genomen ging de jeugd naar de legowinkel om daar weer een mooi kunstwerk te scoren.

Na de behandeling ben ik altijd een beetje dizzy in m’n hoofd, dus gingen we regelrecht naar Dignita. Een heel gezellig restaurantje waar je heerlijk kunt genieten van een lekker bakje koffie of een lekker gerechtje. Laatst was ik hier met een vriendin die Amsterdam woont, zij weet zoveel leuke plekjes. We hebben toen genoten van een heel gezellig bordje met yoghurt. Een beetje saai maar ook vandaag was dat mijn leuks, al dat verse fruit hmmm wat een feestje! 

Heerlijk even door Amsterdam struinen met mijn gezin, dat is echt genieten! Uiteraard mochten de 9 straatjes niet ontbreken, we maakten foto’s op de vele bruggetjes en maakten weer veel stapjes.

Genieten zit in de kleine dingen, in December had ik niet kunnen denken dat dit allemaal weer mogelijk zou zijn. Soms lijkt een dagje weg, alsof je dagen achter elkaar weg bent. Is dat een teken dat je eraan toe bent, of juist dat je niet veel nodig hebt..wat maakt het ook uit?!

Wij genieten nog even na van deze dag!

Liefs,

Arjanne

De afgelopen maanden speelde mijn oedeem, zoals ik het altijd benoem “ mijn vocht” weer een enorme rol. Steeds meer had ik het gevoel de controle over mijn lichaam te verliezen. Niets leek te helpen had ik het gevoel.

Tuurlijk, met grote regelmaat krijg ik waarschuwingen van iedereen in mijn omgeving…” ja maakt het te gek voor jezelf”, “ leer eens nee te zeggen”, zo kan ik wel doorgaan met alle goede bedoelingen. Ontzettend lief bedoelt, ze zijn ook allemaal waar, maar zie maar ineens iets te veranderen dacht ik steeds. En zoals jullie zullen begrijpen al die zorgen van het afgelopen jaar maakten het er allemaal niet makkelijker op.

Heel eerlijk geef ik ook toe dat er soms een grens getrokken moet worden, maar er ook voor anderen zijn heb ik meegekregen vanuit thuis en geeft me ook een goed gevoel. Het mag niet ten kostte gaan van jezelf, dat geef ik toe. Het is hoogtijd dat er een probleem opgelost word.

Eerst naar de huisarts, naja je begrijpt eerst bloed prikken enz. en daarna van de ene naar de ander. Uiteindelijk zei degene waar ik altijd komt voor lympfedrainage, waarom ben je zo lang niet geweest? Het klopt precies geef ik eerlijk toe, sinds ik daar geen tijd meer voor maakte is het erger geworden en eigenlijk uit de hand gelopen. Uiteindelijk is er de afgelopen weken veel veranderd, elke week ga ik naar een kliniek in Amsterdam waar ik na 2 behandelingen hele goeie resultaten heb.

De vermoeidheid is nagenoeg weg, ook al liet ik me daardoor niet weerhouden in mijn dingen te doen. En het vocht gaat al veel beter, de komende tijd besteed ik hier serieus aandacht aan zodat ik weer beter in mijn vel komt te zitten. De laatste maanden maakten bijvoorbeeld foto’s van mezelf me echt onzeker omdat het vocht zo zichtbaar was.

De controle over je lichaam kwijt zijn is heel lastig, maar ik ben weer op de goede weg. Er komen weer pittige tijden aan, dat is 1 ding wat zeker is dus werk aan de winkel om weer sterk te worden en de wereld weer aan te kunnen.

De grootste tijd van deze behandeling zit er ondertussen op, gelukkig want het is geen pretje maar oh wat een geluk dat ik hier terecht ben gekomen!!  Binnenkort zal ik uitleggen waar dit probleem bij mij vandaan komt en  wat de behandeling inhoud, zodat er misschien zelfs andere mensen die dit probleem herkennen baat bij kunnen hebben.

Snel de kleren weer aan richting Ouddorp 😉

Liefs,

Arjanne

Iets negatiefs omzetten naar iets positiefs, dat is onze kracht denk ik, of het houdt ons op de been zo zou je het ook kunnen noemen?

Laatst was ik een dag op pad met een groep leerlingen van Brian z’n school. Allemaal jongeren tussen de 16 en 20 jaar. Het maakte ongelooflijk veel indruk op me, hoe zij met hun beperking omgaan.

Ze hebben geen keus, dat zie ik thuis bij Brian natuurlijk ook. Het greep me ontzettend aan en ’s avonds kon ik het maar niet uit mijn hoofd zetten. De gesprekken met de leerkrachten hebben mij aan het denken gezet. Hoe kan het toch dat 70% van deze jongeren met een goede opleiding en die heel erg gemotiveerd zijn geen baan kunnen krijgen als ze klaar zijn met hun opleiding?

Het maakt me verdrietig als ik daaraan denk. En ook een stageplek vinden is heel erg lastig. De maatschappij is er blijkbaar niet klaar voor, terwijl deze jongeren juist heel erg gemotiveerd en enthousiast zijn. Als moeder van een blinde zoon doet me dat pijn en verdriet.

Kortom, tijd om in actie te komen!
Elk jaar maken wij vanuit ons bedrijf veel relatiegeschenken en kerstpakketten, de kans om deze groep een stage of werkplek te bieden. De Visio school is dolenthousiast en werden de plannen vormgegeven. Deze week was het zover, wat een succes!!! Alle emoties kruisen elkaar, maar het heeft me in laten zien dat mensen met een visuele beperking graag willen meedoen in onze maatschappij. Ik ben van mening, dat ik als gezond mens met goede ogen, verschuldigd ben om iets voor andere mensen die geen goede gezondheid of in dat geval niet goed of zelfs helemaal niets kunnen zien te doen.

Hopelijk kunnen we meer mensen aan het denken zetten, want slechtziendheid neemt toe in ons land dat baardt mij zorgen. We moeten er met elkaar voor gaan om deze groep letterlijk en figuurlijk “gezien” wordt.

Samen zijn we sterk, zorgen voor onze medemens dat is ons plicht!

Liefs,

Arjanne

Soms loopt het even anders dan gepland.

Afgelopen weken zat ik ondanks alles in een fijne flow. Als moeder waren het lastige weken, want Brian werd 18 jaar en daar ben ik heel dankbaar voor maar het doet me ook veel verdriet dat hij moet leven met zijn beperkingen. Ik zie zijn strijd en dat te moeten aanzien doet pijn in mijn hart. We praten veel met elkaar wat we allemaal fijn vinden en voor mij voelt dat erg kostbaar. Ik besefte weer hoe belangrijk mijn gezonde eetpatroon is en het bewegen. De ene dag wandel ik heel veel en de andere doe ik mijn workouts.

Heel gek misschien maar ook al ben ik aan het strand geboren ik kwam er bijna nooit maar sinds kort heb ik de rust van het strand ontdekt en ben ik er met grote regelmaat te vinden. De rust van het strand en het horen van de zee werkt helend en geeft energie. En onze Luck geniet er met volle teugen van.

Na vandaag ben ik even niet op het strand te vinden helaas, want vorige week trapte ik iets in mijn voet, ik dacht ohh gaat wel over. Leuk gedacht maar helaas liep dat even anders, gistermiddag uiteindelijk geopereerd en nu even aan huis gekluisterd en met krukken om me heen.

Dus even geen strand, maar zo snel het kan ben ik zeker weer op het strand te vinden!

Liefs,
Arjanne

Na een lange dag werken en een bezoekje aan de salon waar ik heen ga voor mijn oedeem plof ik neer op de bank. Even bijkomen en veel water drinken, want na deze behandeling is drinken echt heel belangrijk. De afvalstoffen moeten eruit en als ik vergeet te drinken loop ik dagen met hoofdpijn en een drukkend gevoel in mijn hoofd. Gelukkig gaat het steeds beter, de vooruitgang is steeds meer zichtbaar.

Zo raar, maar ik merk het aan heel mijn lichaam. Ik ben mezelf door het vochtprobleem echt even kwijt geweest, nu pas begrijp ik hoe radeloos mensen met oedeem kunnen zijn. Ze voelen zich onbegrepen en er wordt al snel naar je gekeken en mensen hebben al snel een mening over je. Vooral als het erg zichtbaar is, dan denken veel mensen ohh die zal wel heel veel of heel ongezond eten. Dat hoeft zeker niet het geval te zijn, het is een probleem welk vaak lastig te behandelen is. Het afgelopen jaar heb ik er veel tijd aan besteed, met de hoop dat het beter zou worden en gelukkig is dat nu het geval.

Ik weet dat de zorgen en de stress in mijn leven het herstel moeilijker maken maar te gelijk weet ik ook dat de zorgen zullen blijven. Soms moet je iets de tijd geven, als je van jezelf weet dat je er hard aan werkt komt het uiteindelijk echt goed! In elk opzicht, bepaal je koers, stel jezelf een doel, neem de tijd die nodig is en het belangrijkste hou vol!!

Ik schenk nog snel een glas water in voor mezelf 😉

Ik kan er ook echt van genieten om nu buiten te zijn. En ’s avonds lekker de lampjes en de kaarsjes aan, zo gezellig. Thuis staat mijn zoon al te springen om de houtkachel aan te doen, het knisperende haardvuur geeft zoveel gezelligheid.

Er zijn ook mensen die dat totaal anders ervaren, die hebben zelfs last van een herfstdip. Misschien heb jij daar ook wel last van, daarom geef ik je wat tips zodat jij ook fluitend kunt genieten van de herfst.

Ga zoveel mogelijk naar buiten, geniet van de frisse lucht. Adem deze goed in, dat verruimt je geest. Geniet van de kleuren en de geuren die bij deze tijd horen.

Kies eens een ander wandelgebied, waar je jezelf meer één voelt met de natuur. Laat je voeten door de bladeren gaan en geniet van dat geluid.

Door wat vaker naar buiten te gaan, neemt je lichaam meer daglicht op. Dat werkt echt positief voor je hoofd.

Vergeet niet: tegen kou kun je jezelf kleden, neem een lekkere behagelijke trui en sjaal. En wat denk je ervan om na die wandeling te genieten van een warm kopje herfstthee?

Ook is het goed om in deze tijd je voeding aan te passen. Heel vaak krijg ik de vraag: wat moet ik nu gaan eten? Veel mensen hebben geen zin meer in salades, omdat het simpelweg koud is. Ons lichaam heeft nu in deze tijd warmte nodig.

Maak bijvoorbeeld een lekker pompoensoepje of een lekkere stamppot. Ook iets lekkers bakken hoort er een beetje bij, misschien weet je nog dat lekkere recept van vorig jaar: de herfstcrumble. Hmmm, die is echt om te smullen!

Probeer je bewust te blijven van wat je eet en stop jezelf niet vol met snoep omdat je last hebt van dat herfstdipje.

Denk niet te vaak “ik heb het koud”. Probeer je ertegen te kleden en te genieten van de zon op je wangen.

In de herfst laten de bomen hun bladeren vallen, om straks in het voorjaar weer te kunnen bloeien. Denk daar maar eens over na. Waar krijg jij energie van?

Wie of wat belemmert jou in dit proces? Laat datgene even los en zorg dat je energie krijgt, zodat jij kunt stralen in de herfst!

Uiteraard ook dit keer weer een heerlijk recept. Geniet ervan!

Arjanne’s Pompoensoep

Bereidingswijze

Snijd de pompoen in gelijke stukken zodat de stukken dezelfde gaartijd hebben. Snipper de ui en de knoflook fijn. Verhit in een soeppan de olijfolie en fruit hierin de gesnipperde ui en knoflook kort aan. Voeg de stukken pompoen, 250 ml water en het bouillonblokje toe en breng aan de kook. Voeg ook de kaneel, cayennepeper en nootmuskaat toe. Laat het water koken totdat de pompoenstukken zacht zijn. Dit controleer je door er met een vork in te prikken. Haal de pan van het vuur en pureer alles tot een gladde soep. Het beste kun je dit doen met en staafmixer. Heb je geen staafmixer gebruikt dan een blender. Proef de soep en voeg peper en zout naar smaak toe.

Eet smakelijk!

Ingrediënten

• 250 gram pompoen
• 100 gram uien
• 1 teentje knoflook
• 1 bouillonblokje
• 1 gram zout
• 2 gram zwarte peper
• 1 gram cayennepeper
• 1 gram kaneel
• 1 gram nootmuskaat
• 10 gram olijfolie

Ik ben nog heerlijk aan het nagenieten van onze vakantie in Rome, maar ondertussen geniet ik ook van de herfst. Heerlijk de kachel brand, ik hoor het vuur knetteren terwijl ik in de pan roer. De hitte van de houtkachel geeft altijd zo behaaglijk gevoel. M’n gedachten dwalen af terwijl ik het eten sta te koken. Nog even en dan wordt Brian 18 jaar, 18 jaar bizar toch! Wat is er veel gebeurd in al die jaren.

Wat een rollercoaster is dat geweest, al die jaren zoveel zorgen. Nog even we gaan het Sophia kinderziekenhuis helemaal verlaten, de overstap naar het volwassen ziekenhuis is al even bezig.

Zoveel herinneringen liggen er in het Sophia. De keren dat Brian slecht lag, de keren dat we afscheid namen omdat iedereen dacht dat hij niet lang meer zou blijven leven. Een vechter dat hij is, echt ongelooflijk en al die jaren al! Ik denk eraan terug hoe ik mezelf toen gedroeg, ik was echt bijna altijd in het ziekenhuis en wilde alles leren om de zorg zoveel mogelijk zelf te kunnen doen.

Ik probeerde altijd vrolijk te zijn, maar van binnen was dat heel wel heel anders. Het deed pijn om andere moeders met de kinderwagen te zien lopen als ik even thuis was, terwijl mijn kind in het ziekenhuis lag. Om dit verdriet te verzachten, stopte ik me vol met alles wat er aan me voorbijkwam. Het hielp me maar heel even, daarna voelde ik me zo rot en vooral een slechte moeder. 

En alle verjaardagen die we in het ziekenhuis vierden, gewoon op de kinder IC. Waar de verpleging hun best deden om er iets leuks van te maken, ze hingen slingers op, zongen “er is er 1-jarig” en aten gezellig een taartje mee.

Toen Brian een half jaartje oud was en natuurlijk ook gewoon nog steeds op de kinder IC lag, kreeg ik het mooiste cadeau wat ik me ooit kon wensen. Die dag wilde ik nog vroeger dan normaal naar het ziekenhuis, maar Hans hielt me tegen en ik snapte maar niet waarom hij zo deed. 

Totdat daar ineens een Taxi de straat in kwam, iedereen stond buiten en daar kwam verpleegkundige Goiya en wie had ze bij zich BRIAN!! 

Ik kon mijn geluk niet op, 1 dag mocht hij na een half jaartje even thuis zijn, speciaal voor mij als moeder. Wat was dat een mooie dag, natuurlijk deed het me ’s avonds verdriet toen Brian weer terug naar ziekenhuis moest, maar ik voelde me zo gelukkig!

Elke verjaardag is bijzonder en waardevol, maar die in het ziekenhuis deden me beseffen hoe bijzonder dat het is als je gewoon thuis je verjaardag kan vieren.

Al het personeel van de kinder IC zijn we zo dankbaar, het voelt, hoe raar het ook klinkt nog altijd als een tweede thuis en als een soort van familie.

Lief en leed een lach en een traan, vreugde en verdriet, alle emoties komen er zo dichtbij elkaar! 

Ik weet het nu zeker, ik ga iets origineels bedenken, maar daar ga ik nog heel goed over verzinnen! 

Liefs,

Arjanne

Daar zitten we dan, bij een concert van Andrea Boccelli, al jaren stond dit op de planning maar nooit kwam het ervan. Toen we enkele weken geleden te horen kregen dat Brian blind zou worden, was het mijn broertje die besloot om gelijk kaartje te bestellen.

Hij zei” Andrea Boccelli, is ook blind, Brian moet gaan beseffen dat het leven ook zin heeft als je blind bent”! De zaal is innemend groot, je voelt je er klein. Op het podium staan veel stoeltjes en instrumenten van het orkest. Na lang wachten komt Andrea Boccelli op het podium, als hij begint met zingen krijg ik er kippenvel van. Wat een mooie bijzondere stem heeft deze man, aan zijn houding is te zien dat hij blind is.

Naast mij zie ik tranen, tranen van emotie maar ook van het rouwproces waarin we verkeren op dit moment. Ik vraag of het gaat… Ik zie intens verdriet, mijn moeder hart doet er echt pijn van, maar ondanks dat is het heel bijzonder en heel waardevol is dat we dit als familie met elkaar kunnen beleven. Ieder met zijn of haar eigen emotie!

We zien hoe Andrea Boccelli elke keer opnieuw begeleid word op het podium en er weer vanaf. Brian zit zichtbaar te genieten met zijn ogen dicht, het licht doet de laatste tijd pijn aan zijn ogen. Hij fluistert in mijn oor, dat met ogen dicht luisteren je alles heel anders beleeft ook deze muziek. Ik sluit mijn ogen, best eng maar wel de waarheid je gehoor word echt meer geactiveerd hier door.

Zo leer ik van mijn kind, mijn kind die zoveel zorgen kent maar altijd positief is en doorgaat en altijd weer een lichtje aan de horizon ziet.

Luister maar eens muziek met je ogen dicht…..je zal beleven dat je het echt anders beleeft! 

Vandaag is de herfst voor mijn gevoel pas echt voelbaar, vergeleken met de afgelopen weken toen de zon zich nog veel liet zien.

Vandaag begint mijn dag met het coachen van onze programma volgers, iets wat ik heel graag doe. Iedereen die bij ons een programma volgt krijgt aan het begin van de week een berichtje en aan het einde van de week. Altijd benieuwd hoe het met iedereen gaat, nee niet alleen die kilo’s maar vooral de het verhaal achter elke persoon, dat vind ik echt interessant. Hoe iemand denkt, hoe iemand naar zichzelf kijkt en nog belangrijker hoe wij iemand kunnen helpen om te veranderen. Tja, soms kan ik nog niet bevatten hoe dat ooit allemaal bij mezelf begonnen is, het lijkt net of ik het als een soort roes beleefd heb maar toen was dat zover ik me kan herinneren wel heel anders. 

Mijn eigen patroon veranderen was echt heel lastig en nog zo vaak hoor ik tegen me zeggen, “heb jij ook levenslang”, nee zo zie ik dat echt niet het is juist mijn houvast geworden. Ook in deze periode van het leven die me soms eerlijk gezegd heel zwaar valt. Hieraan terugdenkend, besef ik dat ik afgelopen weken heel sterk ben gebleven dat heeft ervoor gezorgd dat ik stevig in mijn schoenen stond! 

Ik leg mijn pen neer, want het is tijd om te gaan, twee lieve vriendinnen wachten op me voor een gezellige lunch m’n maag begint ervan te knorren dus ik spring op de fiets! 

Tot volgende week!

Liefs,

Arjanne