Terwijl ik door mijn dagboek blader, realiseer ik me dat het alweer een paar weken geleden is dat ik iets geschreven heb.Niet dat er niets gebeurd is, want een rustige (lees saaie) dag komt eigenlijk niet voor.

Soms denk ik weleens was het maar eens saai, dan was er tijd om even bij te tanken en te helen.Vandaag schijnt de zon heerlijk, hopelijk blijft het heel de week mooi met het paasweekend voor de deur! De toeristen weten Ouddorp alweer goed te vinden. De witte nummerborden zijn weer in grote getallen aanwezig en in de viswinkel hebben we weer dagen dat we alleen maar Duits spreken.

Vroeger was het een vast gegeven, voor Pasen begonnen we al met het eten van paasbrood. Je kent het wel met zo’n dikke klodder spijs in het midden. Oh ja en niet te vergeten met een laag roomboter erop. Brr m’n maagzuur komt spontaan omhoog als ik eraan denk.

Of wat denk je van alle paaseitjes, verkrijgbaar in alle maten en met weet ik veel hoeveel verschillende vullingen. Zoals jullie wel weten vraag ik altijd aan programma volgers alles in te vullen wat ze eten.

Zo was er wat jaren geleden een vrouw die helemaal in paniek was, want oh help ze had een heel zakje paaseitjes opgegeten.

Ik zei, “waar staat het dan, want je hebt het niet toegevoegd in je app”, dat durfde ze niet..uiteindelijk ingevuld en tja ze schrok zich kapot natuurlijk. Als ik rond Pasen een keer een chocolade eitje neem, denk ik altijd nog aan dit verhaal.

Maak er een mooi Paasweekend van enne werk geen zakje paaseitjes naar binnen 😉

Liefs,

Arjanne

Met het stoomapparaat in mijn hand probeer ik de vouwen uit m’n nieuwe jurk te krijgen. Alles hangt en staat klaar voor de trouwdag van mijn vader. Heel eerlijk, de emoties schieten alle kanten op. Het gemis om mijn moeder is nog heel erg groot, dat zal altijd zo blijven. Ondanks het gemis en het verdriet gun ik mijn vader een leven met een andere vrouw aan zijn zijde.

Iemand naast mijn vader zien, op de plaats van mijn moeder was in het begin heel erg wennen en zelfs moeilijk. Je ouders zijn je basis, het begin van je leven in een normale situatie als er dan 1 van de twee wegvalt is dat heel moeilijk. Je moet dan je eigen plek weer vinden, het zal nooit meer zo zijn als het was, die gedachte is dan als een snijdend mes door je hart.

Een vader alleen zien worstelen is ook heel verdrietig, hem weer gelukkig zijn is ook fijn. In het begin wen je aan het idee, dan komt de huwelijksdatum wat heel begrijpelijk is. De voorbereidingen voor deze dag vielen me soms echt zwaar, het is allemaal heel dubbel. De laatste jaren is er zoveel veel veranderd en de komende tijd zal er nog meer veranderen. Het kan soms duizelen. Daarom was en is het belangrijk dat ik goed aan mezelf werk waardoor ik mentaal sterk ben.

Het zal een dag zijn met een lach en een traan, maar mooie en dierbare herinneringen aan onze moeder, maken we er een mooie dag van!

Ik gun mijn vader en zijn aanstaande vrouw veel gezondheid en mooie jaren samen!

Fijne week iedereen!

Liefs,

Arjanne

Van de nood een deugd maken, daar houden we van! Vorige week was ik voor mijn wekelijkse bezoek in de kliniek in Amsterdam. En dat viel precies in de voorjaarsvakantie, dus maakten we er gelijk een leuke dag van. Terwijl ik onder handen werden genomen ging de jeugd naar de legowinkel om daar weer een mooi kunstwerk te scoren.

Na de behandeling ben ik altijd een beetje dizzy in m’n hoofd, dus gingen we regelrecht naar Dignita. Een heel gezellig restaurantje waar je heerlijk kunt genieten van een lekker bakje koffie of een lekker gerechtje. Laatst was ik hier met een vriendin die Amsterdam woont, zij weet zoveel leuke plekjes. We hebben toen genoten van een heel gezellig bordje met yoghurt. Een beetje saai maar ook vandaag was dat mijn leuks, al dat verse fruit hmmm wat een feestje! 

Heerlijk even door Amsterdam struinen met mijn gezin, dat is echt genieten! Uiteraard mochten de 9 straatjes niet ontbreken, we maakten foto’s op de vele bruggetjes en maakten weer veel stapjes.

Genieten zit in de kleine dingen, in December had ik niet kunnen denken dat dit allemaal weer mogelijk zou zijn. Soms lijkt een dagje weg, alsof je dagen achter elkaar weg bent. Is dat een teken dat je eraan toe bent, of juist dat je niet veel nodig hebt..wat maakt het ook uit?!

Wij genieten nog even na van deze dag!

Liefs,

Arjanne

De afgelopen maanden speelde mijn oedeem, zoals ik het altijd benoem “ mijn vocht” weer een enorme rol. Steeds meer had ik het gevoel de controle over mijn lichaam te verliezen. Niets leek te helpen had ik het gevoel.

Tuurlijk, met grote regelmaat krijg ik waarschuwingen van iedereen in mijn omgeving…” ja maakt het te gek voor jezelf”, “ leer eens nee te zeggen”, zo kan ik wel doorgaan met alle goede bedoelingen. Ontzettend lief bedoelt, ze zijn ook allemaal waar, maar zie maar ineens iets te veranderen dacht ik steeds. En zoals jullie zullen begrijpen al die zorgen van het afgelopen jaar maakten het er allemaal niet makkelijker op.

Heel eerlijk geef ik ook toe dat er soms een grens getrokken moet worden, maar er ook voor anderen zijn heb ik meegekregen vanuit thuis en geeft me ook een goed gevoel. Het mag niet ten kostte gaan van jezelf, dat geef ik toe. Het is hoogtijd dat er een probleem opgelost word.

Eerst naar de huisarts, naja je begrijpt eerst bloed prikken enz. en daarna van de ene naar de ander. Uiteindelijk zei degene waar ik altijd komt voor lympfedrainage, waarom ben je zo lang niet geweest? Het klopt precies geef ik eerlijk toe, sinds ik daar geen tijd meer voor maakte is het erger geworden en eigenlijk uit de hand gelopen. Uiteindelijk is er de afgelopen weken veel veranderd, elke week ga ik naar een kliniek in Amsterdam waar ik na 2 behandelingen hele goeie resultaten heb.

De vermoeidheid is nagenoeg weg, ook al liet ik me daardoor niet weerhouden in mijn dingen te doen. En het vocht gaat al veel beter, de komende tijd besteed ik hier serieus aandacht aan zodat ik weer beter in mijn vel komt te zitten. De laatste maanden maakten bijvoorbeeld foto’s van mezelf me echt onzeker omdat het vocht zo zichtbaar was.

De controle over je lichaam kwijt zijn is heel lastig, maar ik ben weer op de goede weg. Er komen weer pittige tijden aan, dat is 1 ding wat zeker is dus werk aan de winkel om weer sterk te worden en de wereld weer aan te kunnen.

De grootste tijd van deze behandeling zit er ondertussen op, gelukkig want het is geen pretje maar oh wat een geluk dat ik hier terecht ben gekomen!!  Binnenkort zal ik uitleggen waar dit probleem bij mij vandaan komt en  wat de behandeling inhoud, zodat er misschien zelfs andere mensen die dit probleem herkennen baat bij kunnen hebben.

Snel de kleren weer aan richting Ouddorp 😉

Liefs,

Arjanne

Luck ligt lekker te luieren op de bank, het muziekje wat aanstaat vult de woonkamer met een vrolijk deuntje. Vanmiddag werk ik heerlijk thuis, met natuurlijk een glas water naast me. Vanochtend werkte ik bij 1 van de bedrijven waar we medewerkers begeleiding geven. Dit is ook iets wat ik heel fijn vind om te doen, elk bedrijf is anders. Een andere cultuur maar ook andere regels bijvoorbeeld.

Het bedrijf waar ik vandaag was, voelt als een grote familie en dat terwijl er heel veel mensen werken.
Elke keer voelt het een beetje ongemakkelijk als ik mijn auto parkeer naast het immens grote gebouw, waar mensen vanuit het kantoor mij weer zien aankomen lopen met de weegschaal onder m’n arm.
Ze zullen wel denken ohh help daar komt ze weer. Als ik dan in “mijn kantoortje” zit te werken hoor ik de gesprekken van medewerkers op de achtergrond, echt leuk om te horen. Ze hebben lol met elkaar, de ander puft dat het erg druk is, de volgende komt even zijn of haar bakkie koffie halen waar ze zo aan toe zijn.Als ze dan het kamertje binnen stappen voel ik bij sommigen de spanning, want ohh die weegschaal daar moeten de meesten niet veel van hebben. Ik schiet in de lach want het kamertje waar ik zit, zit normaal iemand anders te werken.

Er staat op het bureau een groet pot lolly’s, hmm best gek als ik tegen iemand moet gaan vettellen dat hij of zij gezond moet eten en ook vandaag iets gezonds moet kiezen in de kantine, terwijl de lolly’s heel hard roepen “eet mij, eet mij”.

Het is en voor mij echt bijzonder dat zoveel mensen dingen delen die voor hun heel privé zijn, welk een grote rol in hun leven kunnen spelen zonder dat iemand hiervan afweet. Samen proberen we doelen te stellen, oude patronen te doorbreken ook al kan dat soms heel moeilijk zijn. Soms moeten we als mens eerst veder breken, hiermee bedoel ik onder andere dat we moeten leren om over dingen te praten zodat we daarna kunnen beginnen aan het proces van helen. Het is mooi om daar dan onderdeel van te mogen zijn. Nu ik thuis in m’n eentje zit te werken, overdenk ik de gesprekken van vanochtend en laat alles nog eens de revue passeren.

Vanuit mijn hart hoop ik ook deze mensen te kunnen helpen!

Liefs,

Arjanne

Wat een heerlijke dag, want de zon schijnt. Terwijl ik zit te wachten op Brian pak ik mijn pen en schrijf wat er in mijn dagboek. Brian is voor het eerst een uurtje naar school, ben benieuwd hoe het zal gaan. Straks gaan we gelijk door naar het Erasmus voor onderzoek.

Uiteraard kom ik vaker op de school van Brian, maar elke keer opnieuw ontroert het me. Het doet me zoveel om kleine kinderen van 4 jaar maar ook alle oudere kinderen te zien met hun visuele beperking. Ja, ik schrijf “zien”, want ik ben gezegend met een paar goeie ogen. Mijn gedachten gaan de vrije loop wat staat deze kinderen te wachten in de toekomst? Hun toekomst is zo anders dan van gezonde kinderen, ze moeten zoveel missen.

Diep respect voor de leerkrachten op deze school, zo gaan zo liefdevol om met de leerlingen. Altijd als ik hier kom ervaar ik zo’n fijne sfeer, het voelt als een warme deken. Destijds toen Brian de peuterspeelzaal verliet voelde dat als het sluiten van een hoofdstuk, maar dat zal straks bij het verlaten van deze school ongetwijfeld ook zo zijn.Terwijl ik schrijf hoor ik een leerkracht zeggen dat een van de pubers nu toch echt vandaag moet doorgeven waar hij stage gaat lopen, zo mooi dat deze jongeren ook gewoon puber kunnen zijn. En ja hoor ook gewoon met streken, net als bij alle andere pubers.

In de decembermaand heeft ons team van de viszaak zich net als andere jaren ingezet om de mooiste relatiegeschenken voor bedrijven te verzorgen.Dit jaar ging dat er wel wat anders aan toe, want ze kregen hulp van een groep leerlingen met een visuele beperking. Het is voor deze groep heel lastig om een stageplek te vinden of een bijbaantje. Ik vind het mijn taak om iets voor anderen te doen die niet gezond zijn.

Het was voor allemaal een hele mooie ervaring en uiteraard gaan we iets bedenken om deze groep nog meer kansen te gaan geven in de toekomst. Het leven wordt niet mooier of gelukkiger van alleen maar dure spullen, dankbaarheid voor wat je hebt of mag doen, dat is belangrijk. Mensen een kans bieden die voor jezelf zo normaal is..dat geeft innerlijk geluk! 

Liefs,

Arjanne

Allereerst wens ik iedereen een mooi & gezond 2024 toe.

Waarschijnlijk hebben al veel mensen het tegen je gezegd…we roepen het ook zo makkelijk “ De beste wensen” maar wat wensen we iemand dan eigenlijk bedacht ik me de afgelopen dagen.

Tja, ik denk veel gezondheid, voorspoed, succes en zo kan ik nog wel even doorgaan. Rond de jaarwisseling gaat er altijd veel door me heen, misschien herken je dat ook wel. Wat zal het nieuwe jaar ons brengen, denk niet dat ik zwaarmoedig, want dat is zeker niet het geval. Waarschijnlijk komt het door alles wat er in ons leven gebeurd is dat ik daar misschien net wat anders in sta dan anderen.

Ook ik krijg natuurlijk de vraag van deze tijd “heb je goede voornemens?” Tuurlijk ook ik doe eraan mee!

De afgelopen tijd was zwaar, voor ons hele gezin dat geef ik heel eerlijk toe. Ik voel dat mijn lichaam het pittig heeft, absoluut verklaarbaar maar ook hoogtijd om actie te ondernemen.

Mijn voornemen, genoeg slapen staat op nummer 1 in mijn rijtje en uiteraard gezond eten maar dat is toch al wat me bezighoudt. Er voor elkaar zijn in het leven is voor mij erg belangrijk, mensen in mijn omgeving weten dat het voor mij persoonlijk ook een valkuil is. Ondanks dat wil ik toch in dit nieuwe jaar meer bezoekjes brengen aan mensen die alleen of eenzaam zijn.

En is er iets in je leven wat je heel graag anders zou willen doen, maak het dan voor jezelf overzichtelijk en ga stapje voor stapje en niet alles te gelijk.

Stel jezelf een wat vragen, schrijf ze op en beantwoord ze maar eens. Dan zul je erachter komen wat voor jou moeilijk is wat jouw energie wegzuigt. Misschien is de oplossing zelfs helemaal niet zo moeilijk als je denkt! 

Ik heb wat vragen voor je opgeschreven

• Wat vind jij mooi aan jezelf?
• Waar ben jij trots op?
• Waar ben je minder trots op?
• Wat zou je graag anders willen en wat is daarvoor nodig?
• Wat betekend tijd voor jou?
• Waar ben jij dankbaar voor?

Ga er maar eens mee aan de slag, je word er niet minder van maar juist sterker!

Uiteraard wil ik iedereen ook bedanken voor de vele kaartjes, kadootjes en berichtjes die Brian en wij als ouders ontvingen in de afgelopen tijd.

Het medeleven heeft ons heel goed gedaan, het was hartverwarmend daarvoor hartelijk dank!!

Het gaat nu gelukkig wat beter met Brian en hij kan weer wat eten.

We zijn nog in afwachting van onderzoeken die meer duidelijkheid zullen geven.

Veel liefs Arjanne

Dagen gaan aan me voorbij, welke dag is het eigenlijk vraag ik me af? Ik zie niet wat er buiten mijn kleine wereldje gebeurd, ik heb geen interesse. Mijn hoofd is zo vol, vol van zorgen om mijn lieve kind. Hoe kon dat nu ineens zo gebeuren, dat ons leventje weer zo op z’n kop stond.Eerst dacht ik nog aan buikgriep wat zo heerst maar nee het was veel ernstiger. Als een roes gingen de afgelopen dagen voorbij, tussen hoop en vrees? Ik zag je vechten met zweet druppels op je hoofd.

En ik, ik als moeder keek toe met lege handen, ik fluisterde woordjes tegen je heel zacht want meer kon je niet verdragen. Ik deed wat me thuis al is geleerd, ik vouwde m’n handen en smeekte of je gespaard mag blijven. Ik vroeg en vraag zelfs of anderen ook voor je willen bidden. Iedereen op zijn of haar eigen manier. Ik kreeg zelfs berichtjes van mensen die ik niet eens ken die voor mijn kind hadden gebeden.
Ik heb het vertrouwen dat Brian weer beter zal worden, ondanks het verdriet, de zorgen en de pijn zijn het dagen die je aan het denken zetten. Elk hapje eten , elke slok drinken het is zo normaal want we weten niet anders.

Deze dagen besef ik hoe bijzonder het is wat ons lichaam allemaal voor ons doet. Het is onze taak om goed voor ons lichaam te zorgen. Vandaag zien we weer een lichtje van hoop, hoop dat de nieuwe medicatie gaat werken 🙏 Terwijl ik dit schrijf, kijk ik vermoeiend op naar m’n lieve kind die rustig in zijn ziekenhuis bed ligt te slapen. Al die slapeloze nachten waren niet erg, als moeder draag je het om er te kunnen zijn voor je kind. Verlangend denk ik aan het moment dat als het weet goed mag gaan weer naar ons eigen veilige huisje kunnen gaan! Inmiddels zijn wij weer veilig thuis! Brian heeft nog een lange weg te gaan maar werkt hard aan zijn herstel!

Heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes, kaartjes en vooral jullie steun!!

Liefs,

Arjanne

Iets negatiefs omzetten naar iets positiefs, dat is onze kracht denk ik, of het houdt ons op de been zo zou je het ook kunnen noemen?

Laatst was ik een dag op pad met een groep leerlingen van Brian z’n school. Allemaal jongeren tussen de 16 en 20 jaar. Het maakte ongelooflijk veel indruk op me, hoe zij met hun beperking omgaan.

Ze hebben geen keus, dat zie ik thuis bij Brian natuurlijk ook. Het greep me ontzettend aan en ’s avonds kon ik het maar niet uit mijn hoofd zetten. De gesprekken met de leerkrachten hebben mij aan het denken gezet. Hoe kan het toch dat 70% van deze jongeren met een goede opleiding en die heel erg gemotiveerd zijn geen baan kunnen krijgen als ze klaar zijn met hun opleiding?

Het maakt me verdrietig als ik daaraan denk. En ook een stageplek vinden is heel erg lastig. De maatschappij is er blijkbaar niet klaar voor, terwijl deze jongeren juist heel erg gemotiveerd en enthousiast zijn. Als moeder van een blinde zoon doet me dat pijn en verdriet.

Kortom, tijd om in actie te komen!
Elk jaar maken wij vanuit ons bedrijf veel relatiegeschenken en kerstpakketten, de kans om deze groep een stage of werkplek te bieden. De Visio school is dolenthousiast en werden de plannen vormgegeven. Deze week was het zover, wat een succes!!! Alle emoties kruisen elkaar, maar het heeft me in laten zien dat mensen met een visuele beperking graag willen meedoen in onze maatschappij. Ik ben van mening, dat ik als gezond mens met goede ogen, verschuldigd ben om iets voor andere mensen die geen goede gezondheid of in dat geval niet goed of zelfs helemaal niets kunnen zien te doen.

Hopelijk kunnen we meer mensen aan het denken zetten, want slechtziendheid neemt toe in ons land dat baardt mij zorgen. We moeten er met elkaar voor gaan om deze groep letterlijk en figuurlijk “gezien” wordt.

Samen zijn we sterk, zorgen voor onze medemens dat is ons plicht!

Liefs,

Arjanne

Soms loopt het even anders dan gepland.

Afgelopen weken zat ik ondanks alles in een fijne flow. Als moeder waren het lastige weken, want Brian werd 18 jaar en daar ben ik heel dankbaar voor maar het doet me ook veel verdriet dat hij moet leven met zijn beperkingen. Ik zie zijn strijd en dat te moeten aanzien doet pijn in mijn hart. We praten veel met elkaar wat we allemaal fijn vinden en voor mij voelt dat erg kostbaar. Ik besefte weer hoe belangrijk mijn gezonde eetpatroon is en het bewegen. De ene dag wandel ik heel veel en de andere doe ik mijn workouts.

Heel gek misschien maar ook al ben ik aan het strand geboren ik kwam er bijna nooit maar sinds kort heb ik de rust van het strand ontdekt en ben ik er met grote regelmaat te vinden. De rust van het strand en het horen van de zee werkt helend en geeft energie. En onze Luck geniet er met volle teugen van.

Na vandaag ben ik even niet op het strand te vinden helaas, want vorige week trapte ik iets in mijn voet, ik dacht ohh gaat wel over. Leuk gedacht maar helaas liep dat even anders, gistermiddag uiteindelijk geopereerd en nu even aan huis gekluisterd en met krukken om me heen.

Dus even geen strand, maar zo snel het kan ben ik zeker weer op het strand te vinden!

Liefs,
Arjanne