Na een lange dag werken en een bezoekje aan de salon waar ik heen ga voor mijn oedeem plof ik neer op de bank. Even bijkomen en veel water drinken, want na deze behandeling is drinken echt heel belangrijk. De afvalstoffen moeten eruit en als ik vergeet te drinken loop ik dagen met hoofdpijn en een drukkend gevoel in mijn hoofd. Gelukkig gaat het steeds beter, de vooruitgang is steeds meer zichtbaar.

Zo raar, maar ik merk het aan heel mijn lichaam. Ik ben mezelf door het vochtprobleem echt even kwijt geweest, nu pas begrijp ik hoe radeloos mensen met oedeem kunnen zijn. Ze voelen zich onbegrepen en er wordt al snel naar je gekeken en mensen hebben al snel een mening over je. Vooral als het erg zichtbaar is, dan denken veel mensen ohh die zal wel heel veel of heel ongezond eten. Dat hoeft zeker niet het geval te zijn, het is een probleem welk vaak lastig te behandelen is. Het afgelopen jaar heb ik er veel tijd aan besteed, met de hoop dat het beter zou worden en gelukkig is dat nu het geval.

Ik weet dat de zorgen en de stress in mijn leven het herstel moeilijker maken maar te gelijk weet ik ook dat de zorgen zullen blijven. Soms moet je iets de tijd geven, als je van jezelf weet dat je er hard aan werkt komt het uiteindelijk echt goed! In elk opzicht, bepaal je koers, stel jezelf een doel, neem de tijd die nodig is en het belangrijkste hou vol!!

Ik schenk nog snel een glas water in voor mezelf 😉

Ik kan er ook echt van genieten om nu buiten te zijn. En ’s avonds lekker de lampjes en de kaarsjes aan, zo gezellig. Thuis staat mijn zoon al te springen om de houtkachel aan te doen, het knisperende haardvuur geeft zoveel gezelligheid.

Er zijn ook mensen die dat totaal anders ervaren, die hebben zelfs last van een herfstdip. Misschien heb jij daar ook wel last van, daarom geef ik je wat tips zodat jij ook fluitend kunt genieten van de herfst.

Ga zoveel mogelijk naar buiten, geniet van de frisse lucht. Adem deze goed in, dat verruimt je geest. Geniet van de kleuren en de geuren die bij deze tijd horen.

Kies eens een ander wandelgebied, waar je jezelf meer één voelt met de natuur. Laat je voeten door de bladeren gaan en geniet van dat geluid.

Door wat vaker naar buiten te gaan, neemt je lichaam meer daglicht op. Dat werkt echt positief voor je hoofd.

Vergeet niet: tegen kou kun je jezelf kleden, neem een lekkere behagelijke trui en sjaal. En wat denk je ervan om na die wandeling te genieten van een warm kopje herfstthee?

Ook is het goed om in deze tijd je voeding aan te passen. Heel vaak krijg ik de vraag: wat moet ik nu gaan eten? Veel mensen hebben geen zin meer in salades, omdat het simpelweg koud is. Ons lichaam heeft nu in deze tijd warmte nodig.

Maak bijvoorbeeld een lekker pompoensoepje of een lekkere stamppot. Ook iets lekkers bakken hoort er een beetje bij, misschien weet je nog dat lekkere recept van vorig jaar: de herfstcrumble. Hmmm, die is echt om te smullen!

Probeer je bewust te blijven van wat je eet en stop jezelf niet vol met snoep omdat je last hebt van dat herfstdipje.

Denk niet te vaak “ik heb het koud”. Probeer je ertegen te kleden en te genieten van de zon op je wangen.

In de herfst laten de bomen hun bladeren vallen, om straks in het voorjaar weer te kunnen bloeien. Denk daar maar eens over na. Waar krijg jij energie van?

Wie of wat belemmert jou in dit proces? Laat datgene even los en zorg dat je energie krijgt, zodat jij kunt stralen in de herfst!

Uiteraard ook dit keer weer een heerlijk recept. Geniet ervan!

Arjanne’s Pompoensoep

Bereidingswijze

Snijd de pompoen in gelijke stukken zodat de stukken dezelfde gaartijd hebben. Snipper de ui en de knoflook fijn. Verhit in een soeppan de olijfolie en fruit hierin de gesnipperde ui en knoflook kort aan. Voeg de stukken pompoen, 250 ml water en het bouillonblokje toe en breng aan de kook. Voeg ook de kaneel, cayennepeper en nootmuskaat toe. Laat het water koken totdat de pompoenstukken zacht zijn. Dit controleer je door er met een vork in te prikken. Haal de pan van het vuur en pureer alles tot een gladde soep. Het beste kun je dit doen met en staafmixer. Heb je geen staafmixer gebruikt dan een blender. Proef de soep en voeg peper en zout naar smaak toe.

Eet smakelijk!

Ingrediënten

• 250 gram pompoen
• 100 gram uien
• 1 teentje knoflook
• 1 bouillonblokje
• 1 gram zout
• 2 gram zwarte peper
• 1 gram cayennepeper
• 1 gram kaneel
• 1 gram nootmuskaat
• 10 gram olijfolie

Ik zit met mijn pen in de hand, klaar om te gaan schrijven. Schrijven wat er in me omgaat helpt mij echt heel erg. Het is net of m’n hoofd wat leger wordt, waardoor er ruimte is voor andere dingen. En dat geeft echt rust! Er komt een berichtje binnen op mijn telefoon, ahh het is Aimee mijn nichtje. Ze appt met vragen en met haar verlanglijstje. Tja de familietraditie komt er weer aan, niet dat het alleen in deze tijd er over gaat hoor.

Eigenlijk begint het al in de zomervakantie, dan komen al de eerste vragen, doen we weer sinterklaas, “Tuurlijk doen we weer sinterklaas”! Deze traditie geeft nog zoveel herinneringen. Mijn oma was er vroeger al maanden van tevoren mee bezig, zo oud als ze was, met heel de familie sinterklaas vieren was echt haar ding. De mannen kregen standaard scheerschuim, sokken en chocolade en ze zei dan “niet voelen en te gelijk uitpakken”, tja die ouwe goeie tijd zeggen we dan he. Hmm.. dat is denk ik ook een teken dat ik zelf ook al ouder word betrap ik mezelf op. Nadat mijn opa & oma niet meer onder ons waren zette mijn moeder deze traditie voort, ze kon hier zo van genieten. De kleinkinderen praten er nog zo vaak over, hoe oma dat aanpakte. En dan als enige meid in huis valt het me steeds meer op dat ik taken van mijn moeder automatische overneem.

Brian en ook mijn nichtjes hebben ondertussen allemaal de puberleeftijd bereikt maar toch kijken ze er allemaal naar uit. De lijstjes worden al druk rondgestuurd en de vraag “waar doen we het dit jaar” is natuurlijk al lang beantwoord. Elk jaar is weer mijn vraag “Doen we lootjes of voor iedereen en wat is het budget”? Mijn voorstel met lootjes wordt direct van tafel geveegd door mijn broertje, want tuurlijk iets voor iedereen. En natuurlijk zijn de pubers het weer met ome Lennard eens.

De voorpret is misschien nog wel leuker dan de avond zelf, zo lang de pubers er volop van kunnen genieten en wij als volwassen ook dan is het goed.

En zetten de traditie van oma en van onze moeder voort, hun gewoontes en gevoel voor gezelligheid hebben we overgenomen.

Liefs,

Arjanne

Ik ben nog heerlijk aan het nagenieten van onze vakantie in Rome, maar ondertussen geniet ik ook van de herfst. Heerlijk de kachel brand, ik hoor het vuur knetteren terwijl ik in de pan roer. De hitte van de houtkachel geeft altijd zo behaaglijk gevoel. M’n gedachten dwalen af terwijl ik het eten sta te koken. Nog even en dan wordt Brian 18 jaar, 18 jaar bizar toch! Wat is er veel gebeurd in al die jaren.

Wat een rollercoaster is dat geweest, al die jaren zoveel zorgen. Nog even we gaan het Sophia kinderziekenhuis helemaal verlaten, de overstap naar het volwassen ziekenhuis is al even bezig.

Zoveel herinneringen liggen er in het Sophia. De keren dat Brian slecht lag, de keren dat we afscheid namen omdat iedereen dacht dat hij niet lang meer zou blijven leven. Een vechter dat hij is, echt ongelooflijk en al die jaren al! Ik denk eraan terug hoe ik mezelf toen gedroeg, ik was echt bijna altijd in het ziekenhuis en wilde alles leren om de zorg zoveel mogelijk zelf te kunnen doen.

Ik probeerde altijd vrolijk te zijn, maar van binnen was dat heel wel heel anders. Het deed pijn om andere moeders met de kinderwagen te zien lopen als ik even thuis was, terwijl mijn kind in het ziekenhuis lag. Om dit verdriet te verzachten, stopte ik me vol met alles wat er aan me voorbijkwam. Het hielp me maar heel even, daarna voelde ik me zo rot en vooral een slechte moeder. 

En alle verjaardagen die we in het ziekenhuis vierden, gewoon op de kinder IC. Waar de verpleging hun best deden om er iets leuks van te maken, ze hingen slingers op, zongen “er is er 1-jarig” en aten gezellig een taartje mee.

Toen Brian een half jaartje oud was en natuurlijk ook gewoon nog steeds op de kinder IC lag, kreeg ik het mooiste cadeau wat ik me ooit kon wensen. Die dag wilde ik nog vroeger dan normaal naar het ziekenhuis, maar Hans hielt me tegen en ik snapte maar niet waarom hij zo deed. 

Totdat daar ineens een Taxi de straat in kwam, iedereen stond buiten en daar kwam verpleegkundige Goiya en wie had ze bij zich BRIAN!! 

Ik kon mijn geluk niet op, 1 dag mocht hij na een half jaartje even thuis zijn, speciaal voor mij als moeder. Wat was dat een mooie dag, natuurlijk deed het me ’s avonds verdriet toen Brian weer terug naar ziekenhuis moest, maar ik voelde me zo gelukkig!

Elke verjaardag is bijzonder en waardevol, maar die in het ziekenhuis deden me beseffen hoe bijzonder dat het is als je gewoon thuis je verjaardag kan vieren.

Al het personeel van de kinder IC zijn we zo dankbaar, het voelt, hoe raar het ook klinkt nog altijd als een tweede thuis en als een soort van familie.

Lief en leed een lach en een traan, vreugde en verdriet, alle emoties komen er zo dichtbij elkaar! 

Ik weet het nu zeker, ik ga iets origineels bedenken, maar daar ga ik nog heel goed over verzinnen! 

Liefs,

Arjanne

Daar zitten we dan, bij een concert van Andrea Boccelli, al jaren stond dit op de planning maar nooit kwam het ervan. Toen we enkele weken geleden te horen kregen dat Brian blind zou worden, was het mijn broertje die besloot om gelijk kaartje te bestellen.

Hij zei” Andrea Boccelli, is ook blind, Brian moet gaan beseffen dat het leven ook zin heeft als je blind bent”! De zaal is innemend groot, je voelt je er klein. Op het podium staan veel stoeltjes en instrumenten van het orkest. Na lang wachten komt Andrea Boccelli op het podium, als hij begint met zingen krijg ik er kippenvel van. Wat een mooie bijzondere stem heeft deze man, aan zijn houding is te zien dat hij blind is.

Naast mij zie ik tranen, tranen van emotie maar ook van het rouwproces waarin we verkeren op dit moment. Ik vraag of het gaat… Ik zie intens verdriet, mijn moeder hart doet er echt pijn van, maar ondanks dat is het heel bijzonder en heel waardevol is dat we dit als familie met elkaar kunnen beleven. Ieder met zijn of haar eigen emotie!

We zien hoe Andrea Boccelli elke keer opnieuw begeleid word op het podium en er weer vanaf. Brian zit zichtbaar te genieten met zijn ogen dicht, het licht doet de laatste tijd pijn aan zijn ogen. Hij fluistert in mijn oor, dat met ogen dicht luisteren je alles heel anders beleeft ook deze muziek. Ik sluit mijn ogen, best eng maar wel de waarheid je gehoor word echt meer geactiveerd hier door.

Zo leer ik van mijn kind, mijn kind die zoveel zorgen kent maar altijd positief is en doorgaat en altijd weer een lichtje aan de horizon ziet.

Luister maar eens muziek met je ogen dicht…..je zal beleven dat je het echt anders beleeft! 

De zon brandt op mijn wangen en doet zijn best om een lach op mijn gezicht te toveren, maar vandaag wil het even niet. Ik ben onderweg naar Zierikzee om mijn eigen auto weer te halen en deze leen auto terug te brengen. Het is druk om de weg dus de snelheid ligt er laag, waardoor mijn gedachten afdwalen en over toeren maken.

Vanochtend waren we weer in het ziekenhuis, wat doet het toch elke keer veel met ons allemaal als we naar de oogarts moeten. Eerst het oogziekenhuis en daarna de oogarts in het Erasmus, beiden niet veel goeds te vertellen. Linkeroog al blind, het andere zal niet lang meer duren. Ik zie mijn kind verstarren en slikken, hij houdt zich groot voor zijn moeder. De pijn in mijn hart kan ik niet beschrijven, maar ook steeds vaker eenzaamheid. Voor mijn gevoel gaat alles en iedereen maar door wat ook te begrijpen is, maar wat soms zo die eenzaamheid geeft. Het contact met een andere moeder waar ik vroeger mee in het ziekenhuis heb gelegen, doet me erg goed. We waren te gelijk zwanger, we hadden heel goed contact en nu zoveel jaar later zijn we elkaar weer tegengekomen omdat we allebei een kind met zorgen hebben.

Zij voelt dezelfde eenzaamheid, nou dan is het toch mooi dat we elkaar kunnen steunen als moeders. Achter mijn zonnebril begint het te branden, is het de zon die zo hard zijn best doet? Nee het is wat anders…ze lopen zomaar maar mijn ogen uit. Ik probeer mijn gedachten weer op 0 te zetten en nog even te genieten van de uitgestrekte omgeving. Ik realiseer me dat deze auto veel te langzaam voor mij rijdt, of is mijn voet te zwaar.

Zomaar ineens is daar toch weer die lach, ja snelheid daar hou ik van en mijn voet maakt zich zwaarder, snel naar mijn eigen auto zodat ik weer lekker naar huis kan!  De zon is het weer gelukt, waar zouden we zijn zonder die warme zonnestralen?! Blijf ze zien, want als je ze ziet en voelt dan besef je dat er hoop is zolang er leven is! 

Tot volgende week

Liefs,

Arjanne

Vandaag is de herfst voor mijn gevoel pas echt voelbaar, vergeleken met de afgelopen weken toen de zon zich nog veel liet zien.

Vandaag begint mijn dag met het coachen van onze programma volgers, iets wat ik heel graag doe. Iedereen die bij ons een programma volgt krijgt aan het begin van de week een berichtje en aan het einde van de week. Altijd benieuwd hoe het met iedereen gaat, nee niet alleen die kilo’s maar vooral de het verhaal achter elke persoon, dat vind ik echt interessant. Hoe iemand denkt, hoe iemand naar zichzelf kijkt en nog belangrijker hoe wij iemand kunnen helpen om te veranderen. Tja, soms kan ik nog niet bevatten hoe dat ooit allemaal bij mezelf begonnen is, het lijkt net of ik het als een soort roes beleefd heb maar toen was dat zover ik me kan herinneren wel heel anders. 

Mijn eigen patroon veranderen was echt heel lastig en nog zo vaak hoor ik tegen me zeggen, “heb jij ook levenslang”, nee zo zie ik dat echt niet het is juist mijn houvast geworden. Ook in deze periode van het leven die me soms eerlijk gezegd heel zwaar valt. Hieraan terugdenkend, besef ik dat ik afgelopen weken heel sterk ben gebleven dat heeft ervoor gezorgd dat ik stevig in mijn schoenen stond! 

Ik leg mijn pen neer, want het is tijd om te gaan, twee lieve vriendinnen wachten op me voor een gezellige lunch m’n maag begint ervan te knorren dus ik spring op de fiets! 

Tot volgende week!

Liefs,

Arjanne

Even geen ziekenhuis bezoekjes deze week, wat heerlijk zeg.

Het voelt als of we een soort van “vrij” zijn ondanks dat er hard gewerkt wordt. Deze week besef ik dat je huis echt je “thuis” is en dat het daar rustig moet voelen want dat is de plek waar je bij moet tanken, waar je 100% jezelf kan zijn en waar lief en leed gedeeld wordt.

Ons huis voelt al een tijdje rommelig aan, want er wordt aan alle kanten druk verbouwd. Eerst maakten we plannen om te gaan verhuizen, maar tijdens de zoektocht kwamen we erachter dat we toch wel een heel fijn plekje hebben. We maakten plannen en zo werd de buitenkant ineens heel anders en lijkt het nu of we toch verhuisd zijn.

Vandaag begonnen ze binnen en dan voelt je huis niet meer als je “thuis”, wat maken die mannen een ongelooflijke herrie zeg en overal stof. Alles staat op een andere plaats, voor Brian is dit heel irritant want als je zo weinig ziet is het juist heel belangrijk dat alles een vaste plaats heeft.

Ik denk dat het voor elk mens belangrijk is dat je een goede structuur hebt en dat alles een vaste plek heeft. En het geeft iedereen rust in je hoofd als alles netjes is in je huis.

We bijten even door de zure appel heen en genieten straks hoe mooi alles zal zijn.

liefs, Arjanne

Mijn dagboek

De week is weer vol met werken en ziekenhuis bezoeken waar we ons weer doorheen slaan. Na een dag in het ziekenhuis is het soms goed als we even allemaal stil zijn en niet hoeven te praten. Ik zit thuis aan de tafel met mijn laptop, mijn gedachten dwalen af, op een rustige manier laat ik alles even aan me voorbijkomen wat er de laatste tijd is gebeurd.

Terwijl ik dit denk komt er een lach op mijn gezicht…tja vroeger zat ik waarschijnlijk op de bank na zo ’n dag en at dan mijn emoties weg…de ene hand chips na de andere verdween dan mijn mond in. Ik ben echt zo dankbaar en blij dat ik dit overwonnen heb, wat een strijd is dat altijd geweest. 

Hoe zouden andere mensen dat doen vraag ik me af?

Ik geef heel eerlijk toe dat het nog weleens voorkomt dat ik mezelf toch verwen in een mindere periode en dan geen eten maar een leuk jurkje of zo 😉 M’n ogen dwalen af naar die ene lelijke stoel in de woonkamer, al 100 keer heb gekeken naar een nieuwe. Zomaar ineens zoek ik de website op, gooi de stoel in het winkelmandje, reken af en denk zo dat is ook weer geregeld.

Was dit emotie kop i.p.v. emotie eten..jij mag het zeggen hihi mij maakt het niet uit welke naam het heeft ik verwen mezelf met een mooie stoel. Volgende week als de stoel er is, zit ik in de stoel voor de openhaard te genieten van het knisperende vuurtje met een kop thee in mijn had!

Ik kan niet wachten.

Liefs,

Arjanne

Vorige week stond vooral in het teken van ziekenhuizen en onderzoeken. Terwijl wij wachten in een van de vele wachtkamers, vraag ik mijzelf af hoeveel tijd wij al wachtend doorgebracht hebben in wachtkamers.

Altijd wachtend om die ene arts te spreken die zijn of haar visie heeft over het probleem of de aandoening. Waarom zijn er het zo normaal gaan vinden dat we als maar moeten “wachten” in het ziekenhuis. Terwijl mensen bij ons in de winkel heel ongeduldig kunnen zijn als ze even moeten ”Wachten”. Wachten zien we vaak als vermoeiend, ik haat het ook hoor net als iedereen. Als ik al die uren “wachten” had kunnen omzetten naar uren werken of aandacht aan anderen geven dan was er heel wat werk verzet denk ik zomaar. Ondanks dat het vermoeiend kan voelen om te wachten kan het ook even tijd van bezinning zijn.

Ik laat dan aan me voorbijgaan wat er gezegd is of wat er gezegd zal worden, ook wat het met mij als moeder doet, maar nog meer hoe het voor Brian moet voelen. Vroeger dacht ik hier echt niet over na, toen bedacht ik waarschijnlijk hoe ik mijn emotie weer weg kon eten.Weet je wat zo gek is, vandaag bevindt de wachtkamer zich naast de obesitas kliniek.

Toen wij vanochtend hier aankwamen was daar het bekende stemmetje in mijn hoofd die zei, “kijk iedereen hier denkt nu dat jij voor die kliniek komt en niet voor Brian z’n ogen” Zo’n gedachte kan mij dan even paniek geven het kan dat oude machteloze gevoel weer even oproepen. Terwijl ik wacht zie ik alleen maar mensen voorbijkomen die op weg zijn naar de kliniek. Ik herken zoveel van hun gedrag, ik voel het met ze mee en wil eigenlijk tegen allemaal zeggen wat zie je er goed uit het is iet nodig om jezelf zo ongemakkelijk te voelen hoor.

Het zien van hun gedrag houdt mijn scherp, juist in deze lastig tijd vol met emoties moet ik scherp blijven en met goede gezonde voeding goed voor mijn lichaam zorgen.Het doet me echt veel pijn om al die jaren toe te moeten zien dat Brian altijd maar geduldig is en alles zonder klagen ondergaat. Ook als er vervelend nieuws is, kan hij even in een dipje zitten maar dat duurt nooit lang. Hij weet altijd weer iets positiefs te bedenken.

Vorige week na een lange dag onderzoeken kwamen we thuis en begon hij zoals altijd weer voor iedereen te zorgen. Ons allemaal voorzien van wat te drinken, tafel dekken of het eten klaar maken dat is wat hij zo goed doet ” zorgen voor anderen”. Ik word uit mijn gepeins gehaald door de stem van Brian, hij vraagt “Mam waar drinken we koffie als we klaar zijn”? Tja daar houdt hij van, even gezellig koffie drinken of lunchen na een ziekenhuis bezoek en nog even napraten.

“Waar wil jij koffiedrinken Brian”? Geef ik als antwoord, hij weet altijd wel ergens een leuk plekje te vinden. Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen, wat ben ik trost op jou! De gedachte schiet door mijn hoofd wat mijn moeder altijd zei, “Als je alle kruisen op 1 hoop gooit, zal je altijd weer het kruis van jezelf pakken”! Niet altijd maar vaak denk ik “ ja mam je had echt gelijk”!

Het is belangrijk, hoe donker het soms ook kan zijn, om te blijven zien wat er wel kan en niet wat er niet kan, dat houd je op de been en geeft weer positieve energie. Het is nu aan mij om een koffietentje te zoeken in Den Haag, want straks als hij klaar is gaan we uiteraard gezellig koffiedrinken!! 

Liefs mij