Dagboek 13

Iets negatiefs omzetten naar iets positiefs, dat is onze kracht denk ik, of het houdt ons op de been zo zou je het ook kunnen noemen?

Laatst was ik een dag op pad met een groep leerlingen van Brian z’n school. Allemaal jongeren tussen de 16 en 20 jaar. Het maakte ongelooflijk veel indruk op me, hoe zij met hun beperking omgaan.

Ze hebben geen keus, dat zie ik thuis bij Brian natuurlijk ook. Het greep me ontzettend aan en ’s avonds kon ik het maar niet uit mijn hoofd zetten. De gesprekken met de leerkrachten hebben mij aan het denken gezet. Hoe kan het toch dat 70% van deze jongeren met een goede opleiding en die heel erg gemotiveerd zijn geen baan kunnen krijgen als ze klaar zijn met hun opleiding?

Het maakt me verdrietig als ik daaraan denk. En ook een stageplek vinden is heel erg lastig. De maatschappij is er blijkbaar niet klaar voor, terwijl deze jongeren juist heel erg gemotiveerd en enthousiast zijn. Als moeder van een blinde zoon doet me dat pijn en verdriet.

Kortom, tijd om in actie te komen!
Elk jaar maken wij vanuit ons bedrijf veel relatiegeschenken en kerstpakketten, de kans om deze groep een stage of werkplek te bieden. De Visio school is dolenthousiast en werden de plannen vormgegeven. Deze week was het zover, wat een succes!!! Alle emoties kruisen elkaar, maar het heeft me in laten zien dat mensen met een visuele beperking graag willen meedoen in onze maatschappij. Ik ben van mening, dat ik als gezond mens met goede ogen, verschuldigd ben om iets voor andere mensen die geen goede gezondheid of in dat geval niet goed of zelfs helemaal niets kunnen zien te doen.

Hopelijk kunnen we meer mensen aan het denken zetten, want slechtziendheid neemt toe in ons land dat baardt mij zorgen. We moeten er met elkaar voor gaan om deze groep letterlijk en figuurlijk “gezien” wordt.

Samen zijn we sterk, zorgen voor onze medemens dat is ons plicht!

Liefs,

Arjanne