Dagboek 14

Dagen gaan aan me voorbij, welke dag is het eigenlijk vraag ik me af? Ik zie niet wat er buiten mijn kleine wereldje gebeurd, ik heb geen interesse. Mijn hoofd is zo vol, vol van zorgen om mijn lieve kind. Hoe kon dat nu ineens zo gebeuren, dat ons leventje weer zo op z’n kop stond.Eerst dacht ik nog aan buikgriep wat zo heerst maar nee het was veel ernstiger. Als een roes gingen de afgelopen dagen voorbij, tussen hoop en vrees? Ik zag je vechten met zweet druppels op je hoofd.

En ik, ik als moeder keek toe met lege handen, ik fluisterde woordjes tegen je heel zacht want meer kon je niet verdragen. Ik deed wat me thuis al is geleerd, ik vouwde m’n handen en smeekte of je gespaard mag blijven. Ik vroeg en vraag zelfs of anderen ook voor je willen bidden. Iedereen op zijn of haar eigen manier. Ik kreeg zelfs berichtjes van mensen die ik niet eens ken die voor mijn kind hadden gebeden.
Ik heb het vertrouwen dat Brian weer beter zal worden, ondanks het verdriet, de zorgen en de pijn zijn het dagen die je aan het denken zetten. Elk hapje eten , elke slok drinken het is zo normaal want we weten niet anders.

Deze dagen besef ik hoe bijzonder het is wat ons lichaam allemaal voor ons doet. Het is onze taak om goed voor ons lichaam te zorgen. Vandaag zien we weer een lichtje van hoop, hoop dat de nieuwe medicatie gaat werken 🙏 Terwijl ik dit schrijf, kijk ik vermoeiend op naar m’n lieve kind die rustig in zijn ziekenhuis bed ligt te slapen. Al die slapeloze nachten waren niet erg, als moeder draag je het om er te kunnen zijn voor je kind. Verlangend denk ik aan het moment dat als het weet goed mag gaan weer naar ons eigen veilige huisje kunnen gaan! Inmiddels zijn wij weer veilig thuis! Brian heeft nog een lange weg te gaan maar werkt hard aan zijn herstel!

Heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes, kaartjes en vooral jullie steun!!

Liefs,

Arjanne