Dagboek 16

Wat een heerlijke dag, want de zon schijnt. Terwijl ik zit te wachten op Brian pak ik mijn pen en schrijf wat er in mijn dagboek. Brian is voor het eerst een uurtje naar school, ben benieuwd hoe het zal gaan. Straks gaan we gelijk door naar het Erasmus voor onderzoek.

Uiteraard kom ik vaker op de school van Brian, maar elke keer opnieuw ontroert het me. Het doet me zoveel om kleine kinderen van 4 jaar maar ook alle oudere kinderen te zien met hun visuele beperking. Ja, ik schrijf “zien”, want ik ben gezegend met een paar goeie ogen. Mijn gedachten gaan de vrije loop wat staat deze kinderen te wachten in de toekomst? Hun toekomst is zo anders dan van gezonde kinderen, ze moeten zoveel missen.

Diep respect voor de leerkrachten op deze school, zo gaan zo liefdevol om met de leerlingen. Altijd als ik hier kom ervaar ik zo’n fijne sfeer, het voelt als een warme deken. Destijds toen Brian de peuterspeelzaal verliet voelde dat als het sluiten van een hoofdstuk, maar dat zal straks bij het verlaten van deze school ongetwijfeld ook zo zijn.Terwijl ik schrijf hoor ik een leerkracht zeggen dat een van de pubers nu toch echt vandaag moet doorgeven waar hij stage gaat lopen, zo mooi dat deze jongeren ook gewoon puber kunnen zijn. En ja hoor ook gewoon met streken, net als bij alle andere pubers.

In de decembermaand heeft ons team van de viszaak zich net als andere jaren ingezet om de mooiste relatiegeschenken voor bedrijven te verzorgen.Dit jaar ging dat er wel wat anders aan toe, want ze kregen hulp van een groep leerlingen met een visuele beperking. Het is voor deze groep heel lastig om een stageplek te vinden of een bijbaantje. Ik vind het mijn taak om iets voor anderen te doen die niet gezond zijn.

Het was voor allemaal een hele mooie ervaring en uiteraard gaan we iets bedenken om deze groep nog meer kansen te gaan geven in de toekomst. Het leven wordt niet mooier of gelukkiger van alleen maar dure spullen, dankbaarheid voor wat je hebt of mag doen, dat is belangrijk. Mensen een kans bieden die voor jezelf zo normaal is..dat geeft innerlijk geluk! 

Liefs,

Arjanne