Dagboek week 8

Daar zitten we dan, bij een concert van Andrea Boccelli, al jaren stond dit op de planning maar nooit kwam het ervan. Toen we enkele weken geleden te horen kregen dat Brian blind zou worden, was het mijn broertje die besloot om gelijk kaartje te bestellen.

Hij zei” Andrea Boccelli, is ook blind, Brian moet gaan beseffen dat het leven ook zin heeft als je blind bent”! De zaal is innemend groot, je voelt je er klein. Op het podium staan veel stoeltjes en instrumenten van het orkest. Na lang wachten komt Andrea Boccelli op het podium, als hij begint met zingen krijg ik er kippenvel van. Wat een mooie bijzondere stem heeft deze man, aan zijn houding is te zien dat hij blind is.

Naast mij zie ik tranen, tranen van emotie maar ook van het rouwproces waarin we verkeren op dit moment. Ik vraag of het gaat… Ik zie intens verdriet, mijn moeder hart doet er echt pijn van, maar ondanks dat is het heel bijzonder en heel waardevol is dat we dit als familie met elkaar kunnen beleven. Ieder met zijn of haar eigen emotie!

We zien hoe Andrea Boccelli elke keer opnieuw begeleid word op het podium en er weer vanaf. Brian zit zichtbaar te genieten met zijn ogen dicht, het licht doet de laatste tijd pijn aan zijn ogen. Hij fluistert in mijn oor, dat met ogen dicht luisteren je alles heel anders beleeft ook deze muziek. Ik sluit mijn ogen, best eng maar wel de waarheid je gehoor word echt meer geactiveerd hier door.

Zo leer ik van mijn kind, mijn kind die zoveel zorgen kent maar altijd positief is en doorgaat en altijd weer een lichtje aan de horizon ziet.

Luister maar eens muziek met je ogen dicht…..je zal beleven dat je het echt anders beleeft!